محرومیت شیراز از رویدادهای فاخر و ماندگار ادبی

اگر شوق و ذوق مردم با فرهنگ و با ادب شیراز نبود و اگر شیراز بر خوردار از نهادهای دولتی و مردمی عرصه فرهنگ و ادب نبود و در این شهر میز ملی گردشگری ادبی وجود نداشت و یا نشانه هایی از وجود تاریخ ادبیات و مظاهر ادبی در شیراز شهر شعر و شعور نبود و این شهر دانشگاهی از دانشکده های ادبی قدیمی برخوردار نبود،سخن گفتن از مطالبات عمومی برای اجرای کارهای فاخر و ماندگار ادبی و امور فرهنگی در خور شان و شخصیت این مردم شاید چندان معنا نداشت اما اکنون که بیش از هر زمان دیگر علاوه بر اماکن تاریخی،میراثی و فرهنگی بعضا مرتبط با ادبیات و ادیبان پارسی،شیراز از انبوه دانشوران ادبی و شاعران برخوردار و انجمن های ادبی دور تا دور شیراز و جا به جای این کلان شهر را فرا گرفته است اما عدم برگزاری برنامه های فاخر ادبی در شهر حافظ و سعدی و دیگر شاعران بزرگ از خاندان های ادبی وصال‌ ،شوریده و اهلی، قا آنی و…نوعی اشکال است و از کم کاری و ادعای دستگاههای فرهنگی و متولیان این مهم حکایت دارد.نباید فعالیت های ادبی در شیراز سر سری گرفته شود و یا به صورت کلیشه ای در مقطعی از سال ومنحصر به برپایی یاد روزهای حافظ و سعدی در ۲۰ مهر و اول اردیبهشت هر سال باشد و در دیگر ایام سال از رویدادهای فرهنگی و ادبی ماندگار غافل شوند. اتفاقا ذوق و سلیقه فراتر از ادعاها و نقش بازی کردن فعالان فرهنگی و ادبی به جای متولیان فرهنگ و ادب و میراث شیراز و فارس اقدامات و فعالیت های ادبی را با هزینه کمتر و صرف وقت اندک به نحوی به اجرا در آورده اند و بازخورد های فراوانی هم به دنبال خود داشته است. شیراز سال هاست که از برپایی جشن های ملی و فراگیر حوزه ادبیات کودک و نوجوان، ادبیات داستانی و ادبیات کلاسیک محروم است.مگر شیراز برنامه ریز و کننده اینگونه امور نداشته و ندارد؟چرا دانشکده های ادبی دانشگاه های ملی و آزاد و بنیاد های حافظ و سعدی و دیگر مجامع فرهنگ و ادب این شهر فعالیت های خود را به روزهای خاص و محدود و مشخصی از سال اختصاص داده اند و پس از آن به خواب خرگوشی میروند؟! این بی برنامگی و بلاتکلیفی ها در عرصه فرهنگ و ادب با روح شیراز و گذشته تاریخ ادبیاتی این شهر و حضور هزاران شاعر و نویسنده و نقاد ادبی و فعالان فرهنگی قبلی و فعلی ساکن در این کلانشهر هیچ همراهی و همخوانی نداشته و ندارد.به دیگر معنا این قبیل فعالیت های محدود که اغلب بی سر و صدا برگزار میشود بُعد رسانه ای آن بر ابعاد واقعی اش فزونی می یابد و نمیتواند ذهن و ضمیر ادیبان و شاعرانی را که پیوسته در انتظار اجرای رویدادهای مهم و ماندگار حوزه ادب و فرهنگ کشور و شهر خویشند چندان اقناع نماید.این که در یک یا چند انجمن ادبی و فرهنگی برنامه های هفتگی همچون خوانش شعر و نقد و تفسیر اشعار حافظ و سعدی باشد و یا از شاهنامه خوانده و گفته شود خوب و متین است اما آیا نباید همایشهای ملی و منطقه ای نظیر بررسی ادبیات داستانی و شعر و غزل معاصر فارس یا جلسات نقد ادبیات شیراز در دوره های مختلف برگزار گردد و یا آیا نباید در همایش های ماهانه و فصلی،شعر شاعران قدیم و معاصر شیراز و فارس و دیوان های شعری آنان دسته از شعرای فارسی که در سده های اخیر میزیسته اند و جریانهای ادبی شیراز در قبل و بعد از انقلاب مورد نقد و بررسی قرارگیرد؟اینکه جلساتی مستمر و یا فصلی برگزار شود و در آن جلسات پژوهش های قوی و کتابهای منتشر شده در زمینه شعر و ادبیات گذشته و حال شیراز مورد نقد و بررسی قرار گیرد چه اشکالی دارد و یا چقدر هزینه بردار است که ارگانهای متولی فرهنگ و ادب فارس و شیراز باید از آن بهراسند و بلرزند؟! امید که در شیرازشهر حافظ و سعدی و شهر دیگر بزرگان ادبی مثل شوریده و اهلی و قاآنی،لسانی و عرفی فرصت الدوله و در دوره ما شیراز شهر استادان برجسته ادبی همچون دکتر لطفعلی صورتگر،دکتر مهدی حمیدی شیرازی،دکتر مژده، دکتر نیّری،دکتر مویّد،دکتر منصور رستگار و…با بهره گیری از نظرات و توجه به آمال و آرزو هایشان کمی به خود آییم و با بسیج سرمایه های فکری در اندیشه تبدیل کردن شیراز به شهر خلاق ادبی ایران و جهان باشیم و برای اجرای رویدادهای ادبی در جای جای این شهر و در جهت رونق گردشگری ادبی به طور مداوم  برنامه داشته باشیم.باور کنیم دیگر زمان آن رسیده است که از اجرای کار های کلیشه ای و تکراری و بی ثمر در حوزه شعر و ادبیات شیراز و فارس در شهر ادیبان و دیار شاعران ملی و جهانی برای همیشه خدا حافظی نماییم./سید محی الدین حسینی ارسنجانی – شیراز پژوه